Ağaç dedi ki adama: 
- Sen yokken de ben vardım... Sana “dünya” hazırladık ben ve arkadaşlarım. Nefes alabileceğin “yuva” kurduk. Sen bazen kendi malın zannettin, kendi eşyan; olsun...her insan çocuktur önce, biz bunu biliyoruz zaten. Kırar, döker. Tanımak için. Artık büyüdün bence ne dersin ? Tanışma dönemimiz bitsin mi artık ? Yine de hatırlatayım dilersen:  Biz seninle birlikte bu plana hizmet etmek için varız. Sana hizmet edilsin diye değil. Ben; “Senin için” değilim ama “seninleyim”.. Sen olduğun sürece... Sen kendini yok etme. Ben zaten vardım , varım ve hep var olacağım. O kurgu bilim filmlerdeki gibi dünyada tüm insanlığın peşinden koşacağı son tek bir filiz kalacak değil. Gelecekte ben yine olacağım, ya sen ?

​

Ben senin için çok üzülüyorum; kendini mahvetmene, kendine bu kadar nefessiz ortamlar yaratıp mutluluk oyunu oynamana, çok üzülüyorum, hem de çok.. Canımızı çok acıtıyorsun bizi yakarken ama asıl kendine yaptıklarını gördükçe kavruluyoruz.. Yapma, artık lütfen hatırla... Kendini, bizi.. niye var olduğumuzu lütfen hatırla.. Hatırlaman için bana yaslanman yeterli, gölgemle fısıldarım sana.. Hep fısıldadım ve hep fısıldarım.. iste ninnin olayım, iste aşk şarkın... Hadi hatırla...