Elektrik kesilince ne olur? Hele geceyse.. Karanlıkta kalırız. Işığın, elektriğin olmadığı zaman ne TV vardır, ne internet, ne radyo...
Piller dahil bütün ışıklar bitince iki şey kalır geriye: İlk etapta belki akrabalarımız, komşularımız, arkadaşlarımız..sohbet ya da...
kendimiz. Dışarıdaki ışık bitince herşekilde tek muhattabımız kalır...kendimiz, kendiliğimiz. İçeride bir ışık aramaya başlarız, bir mum, bir kıvılcım. Dışarıdaki ışık varlığında bazen o ışığı kendimiz zannederiz.
Mühim olan dışarıda ışık yokken kendimizi nasıl hissettiğimiz... ne olduğumuz. Dışarıdaki ışık benden yansıyan zannettikçe içerideki ışık arayışını unuturuz; düşünmeyiz bile, umursamayız. Ancak dışarıdaki ışık kesilince çıkar ak - kara ortaya. Çıkar yanlızlıklar, korkular önce açığa. Bunlar içerideki kıvılcımı gölgeler önce; sadece karanlıktan ibaret zennederiz içerisini. Sonra belki birgün farkederiz küçücük de olsa o kıvılcımı. Yaşam o an başlar zaten. Işık kendimizdedir, kendimizdir. Belki o zaman diğer ışıkları "gerçekten" görebiliriz. Karanlık bizim dostumuzdur, yoldaşımızdır aslında; içeride ışığa yolculuğumuza vesile olan.
Biz onu dışladıkça , harici aydınlatmalar kullandıkça, karanlık karanlığını yitirmez, biz kendi gerçekliğimizi erteleriz sadece. Işığı dışardan bekledikçe, pervaneleşiriz, ışık zannettğimiz kaynaklara uçarız. Ya yaralanırız, ya biteriz, yanarız, söneriz. Karanlığın dostluğunu hatırlamak lazım.
Beni bana tanıtan karanlığa teşekkür etmem lazım.Beni kendi ışığınızmış gibi karanlıklara götürenlere teşekkür ederim. Işığımı, kıvılcımımı bulmama vesile oldunuz. Ben yoksa durduk yere hiç niyetlenmezdim bile. Işığı bilemezdim ki karanlığı tanımadan.
Küçücük bir kıvılcım aydınlatır odayı, yuvayı..sen senin ışığının farkında mısın? Sen kendi kıvılcımının, gücünün farkında mısın, yoksa başka ışıkları kendi ışığın mı sandın bir ömür?
Sevgili karanlık ve ona hizmet edenler: kıvılcımımı hatırlattığınız için size şükranlarımı sunuyorum. Korku karanlıkları içinden sıyrılıp minicik bir kıvılcım gönderiyorum; yüreklerdeki kıvılcımlara dokunsun diye...
Dt. Turgay Köyağasıoğlu